Let the seasons begin, take the big king down.
Elephant gun, Beirut
Mentres con cincuenta anos estudo os fascismos
que foron e os que non
ela traballa na horta infatigable
cada póla que corta, coloca e prepara
mentres a miro con cincuenta anos
algo québrase na absoluta indefensión ante o mundo
e necesito como nunca
como nunca precisou o lume do osíxeno
abril ese mes
no que hai que amañar a terra
a emoción de contemplar o futuro
coma un torrente infinito de presentes
onde cada forza que nos delimita acaba desaparecendo
tras un simple aceno
tras unha opción
do sistema de escollas
desfacer repetir compartir
calquera interludio, compilación ou espera é obviada
da inmediatez do sono ao tempo exacto da emoción
Amence o fío
Xeado e gris
Derradeira lámina
os poemas idiopáticos
por riba dun furacán con nome
na viscosa neve de xuño ou no futuro
os versos achados na finxida invernía do planeta
alguén tiña que acertar na tremente vea
percorrela a contrasentido
facendo exacta a vertixe
da intolerancia ambiental
as mil primaveras
a luz espectral de Hopper
todo no estalo impecabelmente controlado do 3D
ese futuro que asolaga
mentres
contemplamos
di a auga un centro
onde afundes a pedra
fiada no olvido
descende
polos estratos que están a simular un inferno
descende
na aparencia do aceite sobre a auga
deixando múltiples e brandas tensións de superficie
esnaquizadas
descende
na esperanza da lente sobre a descomposición da luz
abertamente
na fricción da conexión nerviosa
na asfixia sobre os ollos atoados
recto
descende
e mira como as mans non poden máis que desprezar o baleiro
