a emoción de contemplar o futuro
coma un torrente infinito de presentes
onde cada forza que nos delimita acaba desaparecendo
tras un simple aceno
tras unha opción
do sistema de escollas
desfacer repetir compartir
calquera interludio, compilación ou espera é obviada
da inmediatez do sono ao tempo exacto da emoción
Amence o fío
Xeado e gris
Derradeira lámina
as mil primaveras
a luz espectral de Hopper
todo no estalo impecabelmente controlado do 3D
ese futuro que asolaga
mentres
contemplamos
di a auga un centro
onde afundes a pedra
fiada no olvido
descende
polos estratos que están a simular un inferno
descende
na aparencia do aceite sobre a auga
deixando múltiples e brandas tensións de superficie
esnaquizadas
descende
na esperanza da lente sobre a descomposición da luz
abertamente
na fricción da conexión nerviosa
na asfixia sobre os ollos atoados
recto
descende
e mira como as mans non poden máis que desprezar o baleiro
I
ela atopa no montón de estrume
primeiro un sapo
que fuxe
segundo as crías dun rato aínda cegas indefensas
alleas á luz o seu instinto é non ser alimento
ser resistencia
deixamos de traballar esa zona da horta
evitando ter que decidir
ata o día seguinte non seguimos estendendo o estrume
o sapo volve a aparecer
lévoo coas luvas ata outra parte da horta
dar tempo ao azar, a esa lóxica
intencionalmente a evolución dos acontecementos nos que no intervimos
II
a raposa abandona toda intención depredadora
nen sapo nen ratos ratiños
aposta todo ao negro da noite
o branco como a neve
enche o espazo
nunca darse por desangrado
